O GÜZEL KADINLAR

Umudun adıydı kadınlar, mücadelenin resmiydi Ayşe'ler, Fatma'lar...

Kıydılar kimine güzel diye, kimine kültürlü ve kendini savunuyor diye, kimini sevdi diye, kimine de egolarını tatmin, tabiri caizse erkekliklerini kanıtlamak uğruna. Kimdi ya da kimlerdi, bu kadınların ömrü boyunca bir çiçek, tatlı bir söz, bir sevgi beklerken, bir hiç uğruna dünyasına kıyan.

Yetiştiren, büyüten ve kendileri olsunlar diye kendileri olmaktan vazgeçen kadınlar. Yetişmediği yerde çalışan, evde anne olan, eş olan, dışarda arkadaş, dost olan kadınlar her role giren kadınlar, her koşulda fedakar kadınlar. Sevdikleri yanında olsa dünyayı sırtlarında taşıyan kadınlar, hayatına öfkeli bir okadar da merhametli kadınlar, ne için  kıydılar o masum kadınlara? Kendi menfaatleri uğruna kıydılar.

Biz kadınlar her durumda göğsümüzü siper etmeye hazırız peki değer mi? Mutlu olmak için her fedakarlığı yaptık ama olmadı. Ben bu yazımı yazarken kim bilir kaç kadın, kaç anne çocuklarına doyamadan göçüp gittiler bu yalan dünyadan.

Bütün şarkılar, şiirler kadınlara yazılmıştır.
O güzel eşsiz bakışlı kadınlara, bir sözle dünyanı paramparça eden kadınlara,
Sevda kadında anlam kazanmıştır,
Aşk en çok kadına yakışmıştır.
O zaman neden bu güzel kadınlara kıydınız? Sevmek varken,
Bunca güzel aşk şarkılarını kulağına fısıldamak varken, onlar yani toplum kadınlara çeşitli şiddet mağduru haline getirdiler.

Eğer birgün sıkıntıya düşersen Mevlana'nın bu sözünü hatırla. ''Her zorluğun sonunda doğan bir ışık vardır. Eğer elleriniz diken yaralarıyla kan revan içinde kaldıysa güle dokunmanıza çok az kalmış demektir.''