"Dostlarınla öyle yaşa ki; düşman olduğunda hakkında söyleyecek sözleri olmasın. Düşmanlarınla öyle yaşa ki; dost olduğunda yüzün kızarmasın."
Şimdi bu da nereden çıktı diyenler olabilir. Son günlerde insanlar arasında öyle diyaloglar görüyorum ki; hayretle ve de ibretle izliyorum.
Misal tanıdığım iki kişi var. Bir zamanlar bu insanlar bir birinin azılı düşmanı, benim de ortak arkadaşlarımdı. En azından ben öyle zannediyordum. Bunların bir birini görmeye tahammül edemediği günlerde hangisinin yanındaysam diğeri hakkında öyle ipe sapa gelmez, ağıza alınmayacak, mide kaldıramayacak sözler ediyorlardı ki; çoğu zaman ikisini de dikkate almıyordum. Çünkü ikisi de beni tanımadan önce bir birlerini tanıyor ne olduklarını çok iyi biliyorlardı. Konuşmalarına bakılırsa bu iki insan bir daha asla yan yana gelmez, aynı havayı teneffüs etmez diyordum. Bunları bilen, tanıyan, birçok kişi de aynı şeyleri söylüyorlardı. Fakat ne hikmettir ki bilinmez bu iki kişi mıknatısın zıt kutupları gibi bir anda bir birine yapışı verdi. Bir birlerine öyle iltifatlar, methiyeler diziyorlar ki; ben ve benim gibi durumu bilen birçok kişi hayretler içinde...
Sakın ha! Yanlış anlaşılmasın. Yemin ederim bu ikilinin bir araya gelmesi beni asla rahatsız etmedi. Bilakis sevindim. Lakin, önceki söylemlerini hatırlayınca, insanın aklına şu soru da doğal olarak geliyor. Bunlar acaba varacakları yere kadar mı, yine dostluk kurdular diye. Öyle ise, kim ilk vardığı yerde diğerini satacak. Yok yanlış düşünüyorsam, o zaman da bu sefer yazımın başındaki Atasözü aklıma geliyor. "Dostlarınla öyle yaşa ki; düşman olduğunda hakkında söyleyecek sözleri olmasın. Düşmanlarınla öyle yaşa ki; dost olduğunda yüzün kızarmasın."
Bu Atasözümüze baktığımız da acaba hangisinin yüzü kızarıyor. Bence ikisinin de yüzü kızarmalı. Çünkü, ben ikisine de bu söylemleriniz çok ağır. Boş verin, yarın bir araya geldiğiniz de bir birinize mahçup olmayın demişliğim vardır. Neyse, her şeyi zaman gösterecek. Mevlam neylerse, güzel eyler.
Saygılarımla...
