Alışmış olduğumuz bir hayat vardı hayatımızı rutin yaşıyorduk bazen sevdiklerimizle bazende ailemizle zaman geçirirdik. Güzel günlerdi ama kendi hayatımızda boğulurken unuttuğumuz değerler bir hastalıkla hatırlattı kendini.
Bütün dünyayı esiri altına alan Covit-19 bizim hayatımızıda tamamıyla değiştirdi. Önce ardı ardına gelen ölümler, sonra yasaklar işsizlik ve bunu fırsata çeviren acımasız insanlar. Oysa sadece evlerine ekmek almak için çalışması gereken insanlar vardı bu fırsatı göremediler bile.
Yaşantımız ikiye bölündü koronadan önce ve koronadan sonra şimdi bize eski hayatınıza dönün dediler dönelimde bu hastalıkla başbaşa kaldık yendikmi, yenildikmi?
Bitti mi korona, ölümler yokmu, işsizlik de bitti mi eski hayatımıza dönecekmiyiz? dışarı çıkabilirsiniz diyorlar sosyal mesafemizi koruyabilecekmiyiz?
Çıkalım o zaman gökyüzünün ve güneşin tadını çıkaralım kavuşalım artık sevdiklerimize güzel günlere dönelim hiçbirşey olmamış gibi yaşayalım hayatı. Peki bunu başarabilirmiyiz alınan önlemler bizi kendimize getirmeye yetermi.
Aslında bu pandemi döneminde iki şey öğrendik ailemizin, sevdiklerimizin kıymetini ve elimizdeki nimetlerin önemini bizim toplum olarak buna ihtiyacımız vardı çöpe her gün atılan ekmeğin hesabı bile tutulamazdı. İhtiyacı olan onca insan varken onların yaşadığı sıkıntıları bir nebzede olsa gördük ve anladık. Artık istediğimiz zaman dışarı çıkabiliriz lütfen onları unutmadan yaşayalım.
O halde çıkalım evlerimizden hayata yeniden bir adım atalım, sevdiklerimize kavuşalım o gidemediğimiz hayalini kurduğumuz yerlere gidelim. Ertelediğimiz ne varsa yapalım en basit alışkanlıklarımızı bile. Göremediklerimizi görelim ve çıkaralım gözlüklerimizi dünyayı en gerçek haliyle görelim.
Çıkalım o zaman yaşamak zorunda olduğumuz hayatı unutmadan yaşayalım.
