Ölmeyen dostluklar vardır insan hayatında. Yıllar geçsede adını anınca derin bir ah ettiklerimiz vardır, birde her ne olursa olsun elimizi bırakmayan can dostlar vardır.
Dostluğu anlatmaya insanın ne nefesi ne de ömrü yeter ama dilimiz döndüğünce kısa sözlerle anlatalım dostluğu. Bizde nasibimizi alalım, dost denen çeşmeden içelim kana kana.
Sırdaşındır can dostun, dert ortağıdır her başın sıkıştığında koşan, seni unutmayandır, kapısını çaldığında gülümseyerek sana sımsıkı sarılandır, bazen kızan, eleştiren acı söz söyleyendir dostun.
Dostun bir fincan kahvesi bal olur tatlı dilinin yanında, şerbet olur, çavlan olur, çağlar gönlün koşar dosta.
''Sen nasıl bir pınarsın MEVLANA'm, içtikçe daha çok susadığım''. Şems-i Tebrizi ne güzel dile getirmiştir bu güzel sözle dostluğun anlamını.
Dost sevgi dolu bir çeşmedir, ne sohbetine doyarsın nede gül yüzüne, dostun sevda yüklü gönlünde yolculuk edilmezmi, dolanırsında gönül denilen kervanda doyamazsın dostun seyrine.
Dost sözleri gönülden akar. Anlatmaya çalıştım dostun bendeki yerini. Sohbetine, doyamadığımız, sohbetimize doymayan dostluklar kurmak ümidiyle...
